خوش آمدی ای زینت پدر؛ ای مایه فخر عالم؛ ای تسلای دردهای مادر؛ خدا نام تو را زینب نهاد که تو زینت پدری. تو نگین زیبا و درخشان خلقتی؛ گل خوشبوی زیباترین بوستان آفرینشی؛
پدر خود زلال حیات در عالم است و تو زینت و مایه فخر او. در همه نیکیها
از پدر میراث بردهای، در شجاعت و شهامت، در فصاحت و بلاغت، در ادب و کمال
و در عبودیت و تسلیم خدا بودن. پدر به تو فخر میکند و تو شایسته این
افتخاری.
راهنمای سعادت
امروز روز ولادت بانوی بزرگ اسلام زینب کبری علیهاالسلام ،
نمونه کامل زن مسلمان و مسلمان راستین، الگوی خداپرستی و تسلیم امرِ ولایت
بودن، اسوه حیا و تقوا، ایمان و اطمینان درونی و عصاره توکل و عشق به
خداست. روز میلاد خجسته و نیک او فرصتی است تا جوانان و بانوان ما به راهی
که او روشن کرد و شناساند قدم نهند. از دریای وجودش مروارید کمال برگیرند و
در نسیم یادش سرمست کمال و سعادت شوند. باشد که این سرمستی بهانه دلهامان
باشد برای قدم نهادن در وادی سعادت.
عرفان زینبی
دریای عرفان زینبی آن چنان ژرف و پرگهر است که میارزد همه
عمر در آن غوص کنی. اینک همه از عشق بی حد زینب کبری علیهاالسلام به برادرش
امام حسین علیهالسلام آگاهند. در ظهر عاشورا جز این برادر کسی دیگر برای
او نمانده است. حسین علیهالسلام محور هستی زینب علیهاالسلام است و بی او
جان در بدن زینب علیهاالسلام آرام نمیگیرد. امّا در مقام بندگی خدا، زینبِ
آسمانی، این بنده پاک و خالص خدا، هیچ جز معبود، نمیبیند. پس آن گاه که
برادر جان فدای معبود میکند، او در برابر معبود زانو میزند، و از خدا
میخواهد که این قربانی را از اهل بیت بپذیرد.
عبادت و انقطاع از خلق
در میان فضایل و کمالات ملکوتى حضرت زینب علیها السلام،
خلوت با معشوق و مناجات با قاضىالحاجات، درخشندگى خاصى دارد. سراسر زندگى
او به خاطر جهاد و هجرت در راه خدا و همراهى و همگامى با پدر، مادر و برادر
در جهت انجام وظیفه و احیاى معالم و معارف اسلام، عبادت محسوب
مىشود.عبادت آن بانوى مکرّمهعلیها السلام تنها به معناى خاص «عبادت»
نبود، بلکه تمام حرکات و سکنات، خروش و فریادها، سفرها و اسارتها،
بیدارگرىها و مبارزات و حتى نفسهاى او از آنجا که به خاطر خداوند بود،
همه از مراتبى عمیق و والا از اخلاص و عبادت خداوند متعال برخوردار
بود.اکثر شبها را به تهجّد و تلاوت قرآن، صبح مىکرد. به گفته برخى از
مورّخان، عبادتها و نمازهاى شب پدر و مادر خود را از نزدیک دیده بود. او
در حماسه کربلا شاهد بود که برادرش، حضرت امام حسین علیه السلام به برادرش
حضرت ابوالفضل علیه السلام فرمود: «اى برادر! نزد دشمن برو و یک شب را
مهلت بگیر؛ شاید بتوانیم به نماز، دعا و خواندن قرآن استغفار در پیشگاه
پروردگار مشغول شویم. خدا مىداند که من نماز، دعا و استغفار و خواندن قرآن
را دوست دارم(۸).
در شب یازدهم محرم، علىرغم آنهمه خستگى و فرسودگى و مشاهده آنهمه آلام روحى، نماز شب خود را خواند. امام سجادعلیه السلام فرمود:
«عمهام، زینب علیها السلام در مسیر کوفه تا شام تمام نمازهاى واجب و
مستحب را اقامه مىکرد و در بعضى از منازل به خاطر شدت گرسنگى و ضعف، نشسته
اداى تکلیف مىکرد(۹)».
امام حسین علیه السلام که خود معصوم و واسطه فیض الهى است، هنگام وداع با
خواهرش فرمود: «خواهر جان مرا در نماز شب فراموش مکن(۱۰)». این، نشان از آن
دارد که این بانو به قله رفیع بندگى و پرستش راه یافته بود و به حکمت و
هدف آفرینش دست یازیده بود؛ بنابراین دیدهها را بازتر و افقها را برتر و
معرفتها را قوىتر باید کرد تا مقام عبودیت زینب کبرى علیها السلام را
بهتر شناخت.
۹۳/۱۲/۰۵
۰
۰
سید زین العابدین